Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Λόγια ντεκαφεϊνέ...



      Ώρα 9.30. Έχω επιστρέψει από τη δουλειά και σερφάρω στο internet. Αφηρημένα πέφτω πάνω σε γνωστό τραγούδι... Στίχοι που δεν είχα προσέξει πριν αλλά με πολύ ενδιαφέρον...

      " Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι
       αποχαύνωση στον καναπέ
       ζαμπόν χωρίς λιπαρά
       περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ
       μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση, ένα reality show
       πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον
       πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον
       light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις
      ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις
      ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια
      reunion party, καλλιστεία, bazaar
      συχνές επισκέψεις στο super market
      σακούλες γεμάτες με αυταπάτες
      βιταμίνες και τζιν σενγκ
      φιλοσοφία του ζεν " 


      Άπειρες ώρες κολλημένοι μπροστά από μια οθόνη, βλέποντας το κόσμο μέσα από το φακό μιας κάμερας... Ενός κόσμου που καμία σχέση δεν έχει με τον πραγματικό αλλά που μανιωδώς προσπαθούν να σου επιβάλλουν ως φυσιολογικό... Lifestyle, εκπομπές μαγειρικής και καθημερινά σίριαλ, πρωινάδικα και μεσημεριανά, ηλίθια τηλεπαιχνίδια... Έτσι για να χουμε να ασχολούμαστε με κάτι όσο βάζουμε το μυαλό μας για ύπνο και ξεχνάμε να το ξυπνήσουμε τo πρωί...
      Η μόδα του "δήθεν". Καλή ζωή, κοσμικά party, κανόνες του savoir vivre... Επιδρομές στα καταστήματα και άδειασμα της πιστωτικής... Ξέφρενο clubbing και τόνοι από γαρύφαλλα... Χαρούμενα status στο facebook... έτσι για να δουν όλοι πόσο καλά περνάς και πόσο ευτυχισμένος είσαι... Είσαι;
      Γιαούρτι light... Αναψυκτικό light... Αισθήματα light... Σχέσεις light... Κάτι ελαφρύ γιατί δεν αντέχουμε τις δεσμεύσεις... Κάτι απλό γιατί δεν μπορούμε να κρατήσουμε υποσχέσεις... Λόγια δίχως πράξεις, πράξεις δίχως συναίσθημα, συναίσθημα χωρίς ουσία... Τυφλές ματιές και ψεύτικα χαμόγελα γεμάτα συμφέρον... Ο εγωισμός σε όλο του το μεγαλείο...
      Κι όλα αυτά γιατί ζω χωρίς εσένα... Χωρίς αυτό το κάτι το ξεχωριστό για τον καθένα από εμάς αλλά και ίδιο για όλους...  Όλα αυτά αν ζω χωρίς νόημα... 
     
      
      
       

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Κόλλησα στο repeat...


   
      Γιατί κάποιες στιγμές επαναλαμβάνονται;;; Μοιάζει σαν να πατάς repeat ξανά και ξανά σε ένα τραγούδι που σιχαίνεσαι να ακούς... Γιατί συναντάμε μπροστά μας καταστάσεις από τις οποίες έχουμε ξαναπεράσει και για ποιο λόγο βρισκόμαστε πάλι μπροστά στα ίδια προβλήματα...;;;
     Οι πρώτες μας αντιδράσεις ακολουθούν πάντα την ίδια πορεία...

Βήμα 1: Κατηγορούμε την τύχη μας που δεν είναι ποτέ με το μέρος μας...
Βήμα 2: Λυπόμαστε και υποφέρουμε, σκεπτόμενοι πως είμαστε ανίκανοι να κάνουμε προόδους στη ζωή μας και να ανέβουμε ένα σκαλί παραπάνω, αφού οι δύσκολες στιγμές είναι πάλι στη γωνία και μας περιμένουν...
   
      Πόσες και πόσες φορές έχουμε παραπονεθεί, έχουμε γκρινιάξει, έχουμε απελπιστεί και έχουμε θέσει στον εαυτό μας την ίδια ακριβώς ερώτηση:
      "Αυτό το έχω ήδη περάσει... Γιατί πάλι;;;"
      Η απάντηση είναι μία...
      "Ναι, έχεις δίκιο. Το έχεις ξαναζήσει. Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ..."
   
       Λένε ότι όλα τα πράγματα γίνονται για κάποιο λόγο. Το πιστεύω... Ο καθένας από εμάς στο παρελθόν ίσως δεν έδρασε σωστά, μπορεί να είπε ψέμματα, να πρόδωσε ή και να πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε... Μπορεί ακόμα να φοβήθηκε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, να υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας, να πήρε έναν δρόμο που δεν ήταν δικός του... Με λίγα λόγια, να έκανε λάθη...
      Η ζωή έχει το δικό της τρόπο να επαναφέρει μπροστά στα μάτια σου τους φόβους που έχεις και δεν παραδέχεσαι, τους ανθρώπους που φέρθηκες ή σου φέρθηκαν άσχημα αλλά και τα λάθη που έπραξες και νομίζεις ότι δεν θα ξανακάνεις... Και θα συνεχίσει να το κάνει αυτό για όσες φορές χρειαστεί...

       Η επανάληψη των εμπειριών έχει έναν και μοναδικό στόχο... Να σε κάνει να καταλάβεις ό,τι δεν εννοείς να μάθεις... Να σε κάνει να δεις ό,τι πεισματικά αγνοείς... Να σε κάνει να αντιμετωπίσεις ό,τι συνεχώς αποφεύγεις...
       
       

      

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Φιλία: η αληθινή και η άλλη...




      "Εύκολο να γνωρίσεις ανθρώπους...
       Δύσκολο να τους κάνεις φίλους...
       Σπάνιο να είναι αληθινοί...
       Αδύνατον να είναι σαν εσένα..."


      Φιλία σημαίνει να εμπιστεύεσαι και να μην προδίδεις ποτέ. Να νοιάζεσαι και να συγχωρείς όταν πρέπει. Να κατανοείς τον άλλο και να τον αποδέχεσαι. Να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να στηρίζεις...
      Μια φιλία αληθινή απαιτεί θυσίες για να είναι αμοιβαία και ουσιαστική. Θέλει υποχωρήσεις και σεβασμό και από τις δύο πλευρές. Να διαθέτεις χρόνο για τον άλλο, όπως και σε κάθε σχέση άλλωστε... Να είσαι εκεί όταν σε χρειάζεται κι ας προτιμούσες να ήσουν κάπου αλλού. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και πάντα ειλικρινής, μιας και δεν υπάρχει φιλία που να βασίζεται στο ψέμα...
      Όπως κι όλα τα πράγματα που αξίζουν, έτσι και η πραγματική φιλία θέλει το χρόνο της. Στην αρχή συνήθως δεν το συνειδητοποιείς αλλά ωριμάζει σταδιακά, εξελίσσεται σιγά σιγά και δοκιμάζεται στα δύσκολα...Αν κάποια στιγμή βρεθείς σε αδιέξοδο και δεν ξέρεις τι να κάνεις, αυτοί που θα' ναι γύρω σου θα είναι μόνο αυτοί που πραγματικά αξίζουν...
      Η φιλία μπορεί να γεννηθεί στα ξαφνικά... Μέσα από καταστάσεις καθημερινές ή ασυνήθιστες, απλές ή δύσκολες. Μπορεί να κάνεις φίλους άτομα που δεν το περίμενες ποτέ. Μπορεί όμως και να τους χάσεις κι ας μην το περίμενες κι αυτό ποτέ...
   
      Λένε ότι το σύμπαν βάζει ανθρώπους στη ζωή μας για έναν καλό λόγο και τους βγάζει για έναν ακόμη καλύτερο... Η ζωή έχει τεράστια δύναμη στο να αλλάζει την κατάσταση των ατόμων που θεωρούμε φίλους. Για το λόγο αυτό, οφείλεις να τους διαλέγεις πολύ προσεχτικά...
      Οι άνθρωποι πολλές φορές σε απογοητεύουν, σε πληγώνουν και ενίοτε σε προδιδουν... Κάποιοι απ' αυτούς αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, κάποιους άλλους πρέπει να τους διαγράψεις οριστικά... Αν πιο πολύ σε κρίνουν παρά σε συμβουλεύουν, αν πιο πολύ σε κάνουν να κλαις παρά να γελάς, τότε ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να πατήσεις το delete. Kι ας πονάει...
      Όπως και να' χει, ακόμα κι αν έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι δε σημαίνεις και τόσα πολλά για κάποιον όσο αυτός για σένα, δεν πρέπει να χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους. Στην καρδιά του καθενός από εμάς υπάρχει η ανάγκη να μας καταλάβουν και πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα αναζητά τα ίδια πράγματα με σένα...
   
      Και να θυμάσαι: Αν δεν μπορείς να έχεις έναν πιστό φίλο, να είσαι ο ίδιος φίλος του εαυτού σου! Δεν το λέω εγώ... Ο Πυθαγόρας...



Ρίσκο; Όχι ευχαριστώ!





      " Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός..."
      " Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός..."
      " Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς..."
      " Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις τον πραγματικό σου εαυτό..."
      " Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής..."
      " Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν..."
      " Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις..."
      " Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις..."
      " Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις..."


      Κι όμως, πρέπει να ρισκάρεις... Γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε...
Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε... Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά... Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του... Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία...
      Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος...
                                                                                                  (Leo Buscaglia)


      Το ρίσκο μπορεί να το αντιληφθεί κανείς με δύο μορφές : ως γοητεία και ως απειλή. Στις μέρες μας, έχει επικρατήσει πλέον η δεύτερη... Φράσεις όπως : "κάτσε εδώ, πού πας να μπλέξεις ;" , "άκου πολύ και μίλα λίγο..." , "φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά" , "σ' αγαπάω αλλά φοβάμαι μην με πληγώσεις" είναι από τις πλέον συνηθισμένες...
      Χωρίς αμφιβολία, το να αγνοείς ή να υποεκτιμάς τον κίνδυνο πίσω από το ρίσκο είναι μια τακτική που οδηγεί απευθείας στην αποτυχία. Το να ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά, να προγραμματίζεις και να οργανώνεις πρέπει να είναι ένα μέρος της διαδικασίας πριν από κάθε απόφαση. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κριτήρια και περιθώρια ασφαλείας και επιλέγει να μην αναλαμβάνει κινδύνους που ενδέχεται να τον πνίξουν...
      Τι συμβαίνει όμως όταν βλέπεις μπροστά σου μόνο τα εμπόδια...;;; Όταν πλάθεις στο μυαλό σου ένα σενάριο καταστροφολογίας, τόσο απαισιόδοξο και μαύρο, που σε κυριεύει, σε παραλύει και σε κάνει να παραιτηθείς...;;; Όταν τελικά αυτό που φοβάσαι δεν είναι τίποτα άλλο από το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας...;;;
     
      Δεν ρισκάρουμε γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε, μην πονέσουμε, μην χάσουμε, μην γελοιοποιηθούμε... Έτσι δεν πειραματιζόμαστε, δεν δημιουργούμε, δεν δενόμαστε και δεν αγαπάμε... Αν δεν είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις, μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι, να συνηθίζεις και να βολεύεσαι, χωρίς ποτέ να μάθεις πόσο μακριά είσαι ικανός να φτάσεις...
      Προφυλάσσοντας τον εαυτό μας από την απογοήτευση τον αποκλείουμε αυτόματα και από την ευχαρίστηση... Περιμένοντας για όλα την κατάλληλη στιγμή μέχρι να είμαστε βέβαιοι, καταλήγουμε να μην κάνουμε πραγματικά τίποτα πουθενά...
      Μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα ανακαλύψουμε ότι το μόνο πράγμα για το οποίο μετανιώνουμε στη ζωή είναι τα ρίσκα που δεν πήραμε ποτέ...
      Ότι για κάποια πράγματα αξίζει να πονέσεις και να υποφέρεις γιατί αξίζει να τα ζήσεις...

      

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η μοναξιά είναι επιλογή...





      Ζώντας σε μια πόλη, κοιμάσαι και ξυπνάς παρέα με 10 ενοίκους στην πολυκατοικία, στριμώχνεσαι στο μετρό και κολλάς στην κίνηση, πας στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, σε επαγγελματικά meeting και καθημερινά συγχρωτίζεσαι με μια ντουζίνα ατόμων χάρη στην απελευθέρωση της επικοινωνίας και τη βελτιωμένη τεχνολογία (βλέπε facebook,twitter,skype κ.α.). Κάνοντας όμως μια βόλτα από τα chat και τα forum στο internet ,κατακλύζεσαι από ολοένα και περισσότερα απεγνωσμένα μηνύματα ανώνυμων χρηστών που πιστεύουν ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει και νιώθουν εντελώς μόνοι.

"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήτανε τόσο κοντά η μία στην άλλη,όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα". (Αντώνης Σαμαράκης)

      Στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο απρόσιτοι από ποτέ. Μιλάνε αλλά δεν επικοινωνούν. Συζητάνε αλλά δεν ακούνε. Ο καθένας απορροφάται με τα δικά του προβλήματα, τις δικές του έγνοιες και ανησυχίες και ζει στη δική του σφαίρα στην οποία εσύ φυσικά έχεις περιορισμένη πρόσβαση…

      Στο διπλανό διαμέρισμα μένει ένας γείτονας που δεν τον έχεις δει ποτέ. Η μήπως έμενε; Μέσα σε χιλιάδες άτομα στην πόλη, εσύ δεν είσαι παρά μια απρόσωπη κουκίδα που παλεύει για κάποιο λόγο να διατηρήσει την ιδιωτικότητα και την ανωνυμία της. Σιγά-σιγά και οι παλιές γειτονιές σβήνουν και χάνονται μέσα στο αστικό χάος.

      Και οι παρέες; Τι γίνεται με τις παρέες; Συρρικνώνονται και αιμορραγούν. Τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι πιο εγωιστές και πιο κλειστοί από ποτέ…

      Όμως τι είναι αυτό που μας εμποδίζει τόσο από το να δεθούμε με άλλους;

      Πρώτα απ’ όλα, ο χρόνος. Ο χρόνος είναι σαν το χρήμα. Τρέχει μέσα από τα χέρια σου, τελειώνει τόσο γρήγορα που θα ευχόσουν να είχες άλλο τόσο για να προλάβεις και γι αυτό το λόγο είναι πολύτιμος. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο να για αναπτυχθούν, να δοκιμαστούν και να ωριμάσουν και εσύ δεν τον χαρίζεις πουθενά. Δεν αντέχεις να περιμένεις, δε σ’ αρέσει να κάνεις υπομονή…
      
      Μετά, είναι η δυσπιστία. Έχουμε πλέον χάσει την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους . Δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε σε νέα άτομα γιατί έχουμε ήδη προδοθεί στο παρελθόν. Έχουμε γίνει περισσότερο καχύποπτοι αλλά και δειλοί. Δεν δοκιμάζουμε και δεν ρισκάρουμε από φόβο μην κάνουμε λάθος, απογοητευτούμε, προδοθούμε και πονέσουμε.
      
      Τέλος, υπάρχει ενδόμυχα και ο φόβος της απόρριψης. Κρατάμε κρυμμένο τον πραγματικό μας εαυτό και θάβουμε τους φόβους μας γιατί αν τους ομολογήσουμε νιώθουμε ευάλωτοι. Κρύβουμε τα ελαττώματα μας  πίσω από ένα ψεύτικο εγώ για να μη μας καταλάβουν και μας απορρίψουν.

      Επιλέγοντας να συμπεριφερθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αφ’ ενός κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο και αποφεύγουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης , αφ’ ετέρου χάνουμε και τεράστια κομμάτια συντροφικότητας… Τα πάντα στη ζωή είναι ένα κόστος ευκαιρίας…

      Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς: Η αληθινή, όταν πραγματικά δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας και την επιβάλλουμε στον εαυτό μας. Αυτό που συνήθως συμβαίνει στη πράξη είναι το δεύτερο…

      Στην ουσία πάντα θα υπάρχουν ευκαιρίες για να γνωρίσουμε ανθρώπους  και είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή  να μην το κάνουμε. Κανένας μας δεν έρχεται με περίληψη και οδηγίες χρήσης μέσα στο κουτί. Πρέπει να δοκιμάσεις, να τεστάρεις και να αξιολογήσεις. Η αξία των ανθρώπινων σχέσεων δεν μετριέται σε ώρες χαμένου χρόνου αλλά σε στιγμές επενδυμένου χρόνου. Αυτή η αναθεώρηση της ανθρώπινης επαφής  θα γίνει μόνο αν μειώσουμε την εσωστρέφεια και την ανασφάλειά μας που έχουν χτυπήσει κόκκινο και αν συνειδητοποιήσουμε την αξία του να μοιράζεσαι με άλλους. Όταν μιλάς και εκφράζεσαι, βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος γιατί υπάρχουν κι άλλοι που περνάνε ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες και έχουν μέσα τους ακριβώς τις ίδιες ανασφάλειες με σένα αλλά εσύ δεν το ήξερες γιατί και αυτοί δεν στο είπαν ποτέ…

      Το μεγάλο λάθος που κάνουμε είναι ότι πιστεύουμε πως κόλαση είναι η παρουσία των άλλων, ενώ στην ουσία είναι η απουσία τους…

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Βαρέθηκα να βαριέμαι...




      Το πρώτο καμπανάκι χτυπάει μέσα από μία φαινομενικά άκακη στιχομυθία:
(Κλασική ερώτηση) " Τι γίνεται; Πώς περνάς;" 
(Κλασική απάντηση) " Καλά μωρέ, βαριέμαι, δεν τη παλεύω"


      Η βαρεμάρα στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις ίωσης... Κάθε μέρα έχουμε όλο και περισσότερα κρούσματα και εξαπλώνεται τόσο γρήγορα που κοντεύει να γίνει πανδημία... Σύμφωνα με σχετικά αποτελέσματα ερευνών, οι ομάδες υψηλού κινδύνου φαίνεται να είναι νέοι και νέες ηλικίας 12-35... Ανησυχητικό; Αρκετά...
      Τα καλά νέα είναι ότι η αναγνώριση ενός φορέα βαρεμάρας γίνεται σε χρόνο dt : Βλέμμα ανέκφραστο, περπάτημα νυσταλέο και βαρύ, στόμα που χάσκει επικίνδυνα και σαγόνι που φτάνει ως στο πάτωμα, μειωμένη λειτουργία εγκεφάλου, δυσκαμψία σώματος, παντελής έλλειψη ενέργειας και απουσία διάθεσης... Τα κακά νέα είναι ότι πλέον έχουν γίνει τόσοι πολλοί που είναι μάλλον απίθανο να μην κολλήσεις και εσύ....
    
       Πώς να αναγνωρίσετε τα συμπτώματα: (Κυκλώστε την περίπτωση που σας εκφράζει)
  • Βαριέμαι:  σπάνια/λίγο/αρκετά/πολύ/πάρα πολύ/συνέχεια...
  • Βαριέμαι:  να πάω στη δουλειά/ να διαβάσω/ να περπατήσω/ να βγάλω το σκύλο βόλτα/ να πάω γυμναστήριο/ να πάω για ψώνια/ να σε πάρω τηλέφωνο/ να βγούμε για καφέ μαζί/ να σε γνωρίσω καλύτερα/ να ανοίξω κουβέντα/ να κάνω νέες γνωριμίες...  (Η λίστα έχει άπειρες επιλογές και ανανεώνεται συνεχώς)
      
      Στην περίπτωση λοιπόν που -τί χαρά!- ανακάλυψες ότι κουβαλάς πάνω σου τον ιό, θα σου πω το εξής: Κατ'αρχάς, μου τη δίνει που αυτό το "βαριέμαι" το έχεις κάνει καραμέλα... Ένα " δε θέλω τώρα", "δε μ'αρέσει", "δε γουστάρω", "δεν έχω όρεξη" μου κάθεται πολύ καλύτερα!  Και έπειτα πώς γίνεται να βαριέσαι τα ΠΑΝΤΑ, ακόμα κι αυτά που κανονικά δεν θα έπρεπε; 
    
       Ιδού μερικοί λόγοι που ήρθαν πρόχειρα στο φτωχό μυαλό μου:
  1. Κάνεις κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια και η επανάληψη σε έκανε να δυσανασχετήσεις.
  2. Έχεις μάθει να τα περιμένεις όλα έτοιμα και η παραμικρή προσπάθεια σε κουράζει. Συγγνώμη, ακόμα και η ιδέα σε κουράζει.
  3. Στην πραγματικότητα, δε βαριέσαι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάποιον συγκεκριμένο.
  4. Δεν μπορείς να δώσεις νόημα σ'αυτό που κάνεις ή πιστεύεις ότι δεν έχει καμία αξία για σένα.
      Αν ο λόγος που βαριέσαι είναι ο πρώτος: Πολλοί δεν το συνειδητοποιούν αλλά έχουν κολλήσει σε ένα καθημερινό και αδιάκοπο repeat. Μπορεί να κάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες διαδρομές και να πηγαίνουν πάντα στα ίδια μέρη. Είναι φυσικό αυτή η επανάληψη να σε κάνει να βαρεθείς ακόμα και πράγματα που συνήθιζαν να σε ευχαριστούν και που τώρα πια κατάντησαν ρουτίνα και σαφώς σε κουράζουν. Αν προσπαθήσεις να εντάξεις λίγη ποικιλία στη ζωή σου, να κάνεις δραστηριότητες διαφορετικές ή ακόμα και να γνωρίσεις νέα άτομα, θα δεις που αμέσως θα νιώσεις πολύ καλύτερα και  θα χει και διάρκεια.
     
       Αν ο λόγος που βαριέσαι είναι ο δεύτερος: Δεν ξέρω αν στο έχουν πει, μάλλον σε σοκάρω, αλλά είσαι κοινώς ένας τεμπέλης. Εντάξει, στην περίπτωση σου δε θα πω πολλά, θα βαριέσαι και να τα διαβάζεις άλλωστε... Η ζωή κερδίζεται, ευτυχώς ή δυστυχώς, με κόπο,θέληση,πείσμα και αγώνα και για να τα αποκτήσεις αυτά καλό θα ήταν να έβγαινες από τον κόσμο σου και να άλλαζες λιγάκι μυαλά πριν χάσεις το παιχνίδι και βγεις νοκ-άουτ... Αυτά και συγγνώμη για την ενόχληση...
     
      Αν ο λόγος που βαριέσαι είναι ο τρίτος: Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα που σίγουρα σου έχει τύχει: Είσαι σε ένα μέρος αρκετά βαρετό αλλά τυχαίνει να έχεις δίπλα σου την καλύτερη παρέα ever. Είναι πολύ πιθανό τελικά να περάσεις όμορφα γιατί ως γνωστόν με καλή παρέα πας παντού και δε σε νοιάζει ενώ αν ήσουν μόνος μάλλον θα έκοβες φλέβα. Πολλές φορές ακόμα και η πιο ανιαρή δραστηριότητα αποκτά άλλη διάσταση ή έστω γίνεται πιο υποφερτή με την παρουσία ανθρώπων που μας κάνουν να περνάμε ευχάριστα και τους κάνουμε κέφι. Μήπως τελικά πρέπει να ξεκαθαρίσεις λιγάκι τη λίστα των γνωστών και φίλων και να υπογραμμίσεις αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα; 
      
       Αν ο λόγος που βαριέσαι είναι ο τέταρτος: Δεν θέλω να σε αγχώσω αλλά το να μην μπορείς να δώσεις νόημα σε τίποτα και σε κανέναν μου δείχνει ότι το πρόβλημα είναι λίγο βαθύτερο. Αυτή η εκμηδένιση και απαξίωση των πάντων εκπέμπουν sos ότι ίσως δεν τα έχεις και πολύ καλά με τον εαυτό σου, ότι κατά βάθος μάλλον κάτι φοβάσαι, ότι έχεις παραιτηθεί ή διανύεις μια περίοδο έντονης μελαγχολίας... Σε κάθε περίπτωση, με το να αποτραβιέσαι μόνο κακό θα σου κάνει και το ξέρεις. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μια νέα αρχή, όσο δύσκολο και αν ακούγεται... Ίσα ίσα που επιβάλλεται κιόλας.


     Συνοψίζοντας και επειδή και εγώ βαρέθηκα να σας ακούω να βαριέστε που ζείτε, κάντε κάτι δημιουργικό, κάτι που να σας εκφράζει και προπάντων ξεφύγετε από τα τετριμμένα ... Γνωρίστε καινούρια άτομα, κάντε νέες φιλίες, συζητήστε με ανθρώπους ξεχωριστούς και διαφορετικούς από εσάς, ξεκινήστε μια νέα δραστηριότητα, αναζητείστε νέες εμπειρίες ή δώστε νόημα στις παλιές, απαλλαχτείτε απ' ό,τι και όποιον σας περιορίζει και σας ρίχνει τη διάθεση... με δυο λόγια... ΖΗΣΤΕ!!!
      
      Η ζωή δεν είναι μπροστά από μια τηλεόραση ή μια οθόνη υπολογιστή αλλά εκεί έξω και σας περιμένει...
      Μην αφήνεται τον εαυτό σας να γίνεται θεατής της ζωής των άλλων γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει θεατής και της δικής σας ζωής...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

16+1 sos κανόνες για τις ανθρώπινες σχέσεις ...


      Η ζωή είναι γεμάτη ανηφόρες και κατηφόρες, επικίνδυνες στροφές και απότομα φρεναρίσματα... Οι αποτυχίες διαδέχονται τις επιτυχίες και οι απογοητεύσεις καραδοκούν στη γωνία...
      
      Στην ουσία, η ζωή είναι σαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Ρίχνει τα ζάρια και μετακινεί το πιόνι σου μπροστά ή και πίσω όσα τετράγωνα θέλει. Το κακό είναι ότι όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις πουθενά το εγχειρίδιο με τους κανόνες... Το μόνο που ξέρεις είναι ότι πρέπει να επιβιώσεις με κάθε τρόπο... Γι' αυτό, όσες φορές κι αν χάσεις τη σειρά σου, όσες φορές κι αν βρεθείς ξανά στην αφετηρία, ο σκοπός είναι ένας : να πάρεις το παιχνίδι στα χέρια σου...


      Το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθρώπινες σχέσεις... Σκαμπανεβάσματα, εναλλαγές, αποχωρισμοί. Εκεί που έχεις φτερά και ανεβαίνεις, ξαφνικά στα κόβουν και προσγειώνεσαι ανώμαλα. Το ζητούμενο είναι μετά από κάθε βουτιά στο κενό να παίρνεις ένα μάθημα ζωής και να ξανασηκώνεσαι. Οι πληγές δυστυχώς δεν φεύγουν ποτέ αλλά πλέον δεν σε πονάνε...  


      Για το λόγο αυτό, γράφω παρακάτω 16+! κανόνες "επιβίωσης" που με έχουν βοηθήσει να συνειδητοποιήσω τις αλήθειες πίσω από τις ανθρώπινες σχέσεις και να αποφεύγω να κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά ... Κάποιοι απ' αυτούς είναι καθαρά βιωματικοί και κάποιοι άλλοι ανήκουν σε γνωστούς συγγραφείς και φιλοσόφους :


  1. Ποτέ μην είσαι πολύ καλός με κάποιον που δεν μπορεί να το εκτιμήσει...
  2. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι απόλυτα κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου. Αν και ακόμα κι αυτός κάποιες φορές είναι υπό αμφισβήτηση... 
  3. Ποτέ μην έχεις πρώτη προτεραιότητα κάποιον που για εκείνον είσαι δεύτερη επιλογή...
  4. Ποτέ μην εξαναγκάσεις κάποιον να δεχτεί μια σχέση μαζί σου. Αυτό θεωρείται βιασμός ( Coehlio)
  5. Ποτέ μην μισείς αυτούς που σε ζηλεύουν αλλά αντίθετα να τους σέβεσαι. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι είσαι καλύτερος από αυτούς...
  6. Μπορείς να ζητήσεις συμβουλές από όποιον θέλεις αρκεί οι αποφάσεις που θα πάρεις να είναι αποκλειστικά δικές σου...
  7. Όσοι σε αγαπούν πρέπει να σε κάνουν πιο πολύ να γελάς παρά να κλαις...
  8. Αν δεν μπορείς να βρεις έναν πιστό φίλο, να είσαι ο ίδιος φίλος του εαυτού σου... (Πυθαγόρας)
  9. Μπορείς να ρίξεις τον εαυτό σου όσο χαμηλά θες και να τον σηκώσεις πάλι όταν το θελήσεις. Να θυμάσαι όμως ότι μόνο εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα. (Tolkin)
  10. Καλύτερα να σε μισούν για κάτι που είσαι παρά να σε αγαπούν για κάτι που δεν είσαι...
  11. Αν αναρωτιέσαι γιατί αγαπάς χωρίς να σε αγαπούν καλύτερα συλλογίσου γιατί εσύ μπορείς να αγαπήσεις ενώ οι άλλοι όχι...
  12. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει και τα λόγια σου. (Tolkin)
  13. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος συναίσθημα. Έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως θα έπρεπε να νιώθουμε στη κάθε περίσταση, χωρίς να ντρεπόμαστε ή να απολογούμαστε γι αυτό...
  14. Αποδέξου και έπειτα αγάπα τον εαυτό σου. Είναι ο μόνος τρόπος να σε αγαπήσουν κι οι άλλοι...
  15. Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια... (Antoine de Saint-Exupery)
  16. Να ονειρεύεσαι και να χαμογελάς κάθε μέρα... είναι το οξυγόνο της ζωής. Μην επιτρέψεις ποτέ και σε κανέναν να στο στερήσει.. 
και τέλος...

         Δεν υπάρχουν κανόνες... Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει...!!!



Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Οι επιλογές είναι πάντα διπλής όψεως...


     


      Επιλογές = ελευθερία :    Όλοι θέλουμε να έχουμε πολλές επιλογές γιατί αυτό μας δίνει την αίσθηση ότι είμαστε ελεύθεροι και δυνατοί και ορίζουμε οι ίδιοι τις ζωές μας. Όμως...
     
    Επιλογές = περιορισμοί :  Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι αμοιβαία αποκλειόμενα γιατι δεν μπορείς να πεις και ναι και όχι ταυτόχρονα....

      Είναι περίεργο το γεγονός ότι όλοι θέλουν να έχουν επιλογές αλλά ελάχιστοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν το κόστος των συνεπειών από φόβο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας ή απώλειας των κεκτημένων τους. Έτσι, οι περισσότεροι τελικά ικανοποιούνται με την ιδέα της επιλογής και την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, αφήνοντας άλλους άμεσα ή έμμεσα να καθορίζουν τις επιλογές τους, διαμαρτυρόμενοι συνεχώς για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους και ισχυριζόμενοι οτι δυστυχώς ζούν με έναν τρόπο που δεν επέλεξαν.... κι όμως.... τον επέλεξαν!

      Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι θέλουν στ' αλήθεια να είναι εντελώς ανεξάρτητοι και να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις......
     
      Δεν ρισκάρουν γιατί δεν αντέχουν ούτε τόση ελευθερία ούτε τόση αλήθεια όση νομίζουν....


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Το παιχνίδι των εντυπώσεων...

      Ζούμε στην εποχή της εικόνας... Στην εποχή που το φαίνεσθαι κυριαρχεί επάνω στο είναι....  Στην εποχή που ο χρόνος περιέργως κυλάει πιο γρήγορα απ' ότι παλιά... Κανείς δεν θέλει να σπαταλήσει χρόνο για να ασχοληθεί εις βάθος με κάτι, τώρα που ακόμα και το δευτερόλεπτο είναι τόσο πολύτιμο... Για το λόγο αυτό, η εντύπωση που δημιουργείται για κάποιον ή για κάτι είναι καθοριστικής σημασίας γιατί μας απαλλάσσει από τον κόπο για περαιτέρω ανάλυση και μας προδιαθέτει αρνητικά ή θετικά από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα...
      Πάνω στο κομμάτι αυτό έχει βασιστεί ολόκληρη η τέχνη και η φιλοσοφία του image και της εξωτερικής εικόνας... Το ντύσιμο, το περπάτημα, το βλέμμα, το χαμόγελο, το στυλ έχουν ισχυρότατη επίδραση στις σκέψεις και τα συναισθήματα μας και έχουν τη δυνατότητα να μας πείσουν και να μας αφοπλίσουν όταν είναι κατάλληλα συνδυασμένα... Η εμφάνιση επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο δεχόμαστε τους άλλους, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη συμπεριφορά τους και τον τρόπο με τον οποίο εμείς θα τους συμπεριφερθούμε,ειδικά αν πρόκειται για κάποιους που δεν τους έχουμε δει ποτέ πριν...
      Φανταστείτε για παράδειγμα το παρακάτω περιστατικό:  Ένα παιδί σκίζει τις σελίδες ενός περιοδικού στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου και κάποιος παίρνει το περιοδικό από τα χέρια του παιδιού. Η περιγραφή μας για το συμβάν ενδεχομένως να επηρεαστεί από την εμφάνιση του ανθρώπου αυτού. Ένας καλοντυμένος και προσεγμένος άντρας θα περιγραφόταν μάλλον σαν ευγενικός και διακριτικός ενώ ένας κακοντυμένος και αφρόντιστος σαν ανάγωγος και νευρικός που αποσπά βίαια το περιοδικό από το παιδί - κ όμως θα είχαν κάνει και οι δύο το ίδιο πράγμα!
      Ανάλογα παραδείγματα συναντάμε συνεχώς στην καθημερινή μας ζωή. Κατά την παρατήρηση ανθρώπων και γεγονότων διαπράττουμε συνεχώς ένα σφάλμα αντίληψης, δημιουργώντας μια πρώτη εντύπωση που βασίζεται σε περιορισμένες πληροφορίες. Κάποιες φορές η πρώτη εντύπωση είναι και η σωστή ενώ άλλες είναι απόλυτα λάθος. Όπως και να χει, είναι χαρακτηριστικό ότι μια αρνητική πρώτη εντύπωση χρειάζεται άφθονες θετικές πληροφορίες και αποδείξεις για να διορθωθεί ενώ μια θετική αντιμετωπίζεται πολύ ευνοϊκότερα...
      Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει χειρότερο από το να αδιαφορείς εντελώς για την εικόνα που εκπέμπεις προς τα έξω και να παραμελείς τον εαυτό σου. Ακόμα και τα ρούχα ή και τα χρώματα που επιλέγεις να φορέσεις αποτελούν μια άμεση έκφραση της προσωπικότητας και της διάθεσης σου. Το να κυκλοφορείς αχτένιστος, απεριποίητος και με ρούχα που διάλεξες όταν είχε απεργία η ΔΕΗ δημιουργεί όχι μόνο την εντύπωση μιας κακώς εννοούμενης αδιαφορίας για τα λεγόμενα των άλλων αλλά και την πεποίθηση ότι αφού εσύ ο ίδιος δεν ενδιαφέρεσαι να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και με την εικόνα σου γιατί οι άλλοι να μπούνε στον κόπο; Το να φροντίζεις τον εαυτό σου είναι πρωτίστως μια ένδειξη αυτοεκτίμησης και αγάπης ως προς αυτόν ενώ το αντίθετο δείχνει παραίτηση, απογοήτευση και αυτοαπέχθεια...
      Η δύναμη της εικόνας είναι τεράστια και καλό θα ήταν να μην το υποεκτιμά κανείς αυτό...
      
the art of being impressive
      
      Τί συμβαίνει όμως και στις περιπτώσεις εκείνες που θες απλά και μόνο να εντυπωσιάζεις ; Όταν κάθε πράξη σου αποσκοπεί στο να συγκεντρώσεις πάνω σου όλη την προσοχή; Όταν τελικά καταλήγεις να παρουσιάζεις κάτι ψεύτικο απλά και μόνο για να κερδίσεις το παιχνίδι των εντυπώσεων; 
      Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για καθαρή ανασφάλεια και χαμηλή αυτοπεποίθηση... Όταν θες συνεχώς να είσαι το επίκεντρο της προσοχής στην ουσία αναζητάς την επιβεβαίωση μέσα από τα μάτια των άλλων και εξαρτάσαι αποκλειστικά από τη γνώμη τους. Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου παρουσιάζει εντυπωσιακές διακυμάνσεις... Όταν σε προσέχουν αισθάνεσαι σημαντικός και αξιοθαύμαστος ενώ όταν δεν το κάνουν νιώθεις ασήμαντος και συνηθισμένος. 
      Όταν είσαι σίγουρος για την αξία σου και πιστεύεις ότι είσαι πραγματικά σπουδαίος σε κάτι, τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Τα άτομα που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους δεν έχουν ανάγκη να "δειχτούν" , να φανούν κάπως και να κάνουν επίδειξη. Δεν χρειάζεται υπερπροσπάθεια και φωτεινές επιγραφές όταν είσαι αυθεντικός... Τα κατορθώματα σου μιλάνε για σένα. Το να είσαι fake είναι ένδειξη ότι ντρέπεσαι για κάποια στοιχεία του εαυτού σου και παρουσιάζεσαι ως κάτι άλλο για να αμυνθείς.
      Δυστυχώς τυχαίνει να συναντάω ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που το "παίζουν" κάτι άλλο και δίνουν υπερβολική σημασία στην εμφάνιση αγνοώντας όλα τα άλλα. Και ερωτώ : ποιο το νόημα στο να κάνεις τους άλλους να συμπαθήσουν κάτι το οποίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;;; Το θέμα είναι να συμπαθήσουν εσένα, όχι τη μάσκα σου...  Και για πόσο καιρό θα καταφέρνεις να παίζεις θέατρο μέχρι να σε πάρουν οι άλλοι χαμπάρι;;; Αργά ή γρήγορα ο πραγματικός εαυτός πάντα βγαίνει στην επιφάνεια και στο τέλος καταλήγεις να παίζεις μόνος στη σκηνή χωρίς κανένα θεατή... 
Καλύτερα να σε μισούν για κάτι που είσαι παρά να σε αγαπούν για κάτι που δεν είσαι...  όσο σκληρό κι αν ακούγεται..
     
      Όταν βλέπω ανθρώπους να περιαυτολογούν, να επιδεικνύονται ή να παριστάνουν κάτι άλλο απ' αυτό που πραγματικά είναι το μόνο πράγμα που συμπεραίνω είναι ότι δεν θέλουν τόσο να κάνουν εσένα να πιστέψεις ότι έχουν αξία αλλά κυρίως τον ίδιο τους τον εαυτό...
      
        Υ.Γ. Πριν βιαστείς να κριτικάρεις όλους τους fake ανθρώπους που τυχαίνει να γνωρίζεις, βεβαιώσου πρώτα ότι δεν είσαι κι εσύ ένας απ' αυτούς...!!!
      

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Ζ...όπως ζήλια...


Ζήλια!Η τέχνη να προκαλείς μεγαλύτερο κακό στον εαυτό σου παρά στους άλλους (Α.Ντουμά)
      Ζήλια... Γνωστή περίπτωση... Πόσοι από σας έχετε πέσει θύματα της ζήλιας των άλλων ;;; Σίγουρα πολλοί... Πόσοι όμως έχετε αισθανθεί και εσείς ζήλια για άλλους ;;; Να μια ερώτηση που κανείς δεν είναι πρόθυμος να απαντήσει...
      Πρώτα απ'όλα, η ζήλια δεν είναι κάτι ασυνήθιστο αλλά απόλυτα συνυφασμένο με τη φύση μας. Για την ακρίβεια, είναι μια ατυχής πλευρά της φύσης μας... Όλοι οι άνθρωποι τρέφουμε μέσα μας αισθήματα ζήλιας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας επιθυμήσαμε κάτι που δεν είχαμε αλλά το είχε κάποιος άλλος ή ζηλέψαμε κάτι που εμείς δεν είμαστε αλλά ο άλλος είναι... 
      Το αίσθημα της ζήλιας μπορεί να γεννηθεί μέσα σε όλους τους τύπους των σχέσεων : στην εργασία, στη παρέα, στη σχέση, στην οικογένεια. Πρόκειται για ένα είδος αντιπαλότητας ανάμεσα σε δύο άτομα όπου το ένα πιστεύει ότι υστερεί απέναντι στο άλλο από πλευράς πλούτου, ικανοτήτων, ταλέντου, επιτυχίας, αποδοχής ή επιθυμεί διακαώς κάτι που έχει στη κατοχή του ο άλλος. Αν αυτό το κάτι, παρά τις προσπάθειες του, δεν το αποκτήσει, τότε εύχεται να μην το έχει ούτε ο άλλος...Η ζήλια είναι μια από τις κυριότερες αιτίες της δυστυχίας, γιατί δεν είναι μόνο αυτός που ζηλεύει δυστυχισμένος αλλά θέλει να κάνει και τους υπόλοιπους να δυστυχήσουν!
      Το τσίμπημα της ζήλιας δημιουργείται από ανασφάλεια, χαμηλή αυτοπεποίθηση και σε ορισμένες περιπτώσεις από υποσυνείδητο φόβο απόρριψης. Αποτελεί μια συναισθηματική κατάσταση στην οποία νιώθουμε ψυχική κούραση, άγχος, ανησυχία και οι ζηλόφθονες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μας κάνοντας μας να μην μπορούμε να δούμε ή να νιώσουμε ή να σκεφτούμε τίποτα άλλο.  Αντιθέτως, καθοδηγούμαστε πλήρως από τα συναισθήματα μας...Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει απουσία λογικής... Ο άνθρωπος που ζηλεύει τυφλώνεται και προσπαθεί σε κάθε λέξη ή πράξη των άλλων να επιβεβαιώσει τα συναισθήματα του, προβάλλοντας επιχειρήματα παράλογα και αποδείξεις ανύπαρκτες... Όταν η ζήλια ξεπεράσει τα φυσιολογικά της όρια, γίνεται καταστροφική, αγγίζοντας τα όρια της εμμονής... 
      Για το λόγο αυτό, η ζήλια είναι το χειρότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Στην ζωή μας θα μας περιφρονήσουν πολλοί, δεν χρειάζεται να είσαι κ εσύ ένας απ' αυτούς. Αυτή η έμμεση μορφή αυτουποτίμησης στην οποία υποβάλλεσαι παραλύει τη σκέψη και μειώνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Και αν δεν τον εμπιστευτείς εσύ, τότε ποιος θα το κάνει ;;; Αν εσύ δεν τον αγαπήσεις, πώς περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι ;;; 




      Απ' την άλλη πλευρά, εσείς που το πρόσωπό σας έγινε στόχος για βελάκια στον τοίχο, θα σας πω το εξής...     Ποτέ μην μισείτε τους ανθρώπους που σας ζηλεύουν αλλά αντίθετα σεβαστείτε τους... Είναι άτομα που πιστεύουν ότι είστε καλύτεροι απ' αυτούς!!! 


Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι άνθρωποι που έχουν λιγότερα προσόντα ή πλούτη από μας σίγουρα θα μας ζηλέψουν. Αντιθέτως, πολλοί αισθάνονται πλήρως ικανοποιημένοι με τα κεκτημένα τους και ευτυχισμένοι με τον εαυτό τους. Είναι παράδοξο αλλά η ζήλια μπορεί να έρθει από άτομα που είναι το ίδιο ή και περισσότερο επιτυχημένοι από μας... Η αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας είναι αυτή που καθορίζει την πιθανότητα να εκφράσουμε ζήλια για άλλους...
      
      Και τέλος, για εσάς που δυστυχώς βιώσατε τη ζήλια από τα αγαπημένα σας πρόσωπα να τονίσω ότι :       Κάποιος που σε ζηλεύει δε σημαίνει ότι δε σ' αγαπάει... Αυτόν που δεν αγαπάει και τόσο είναι ο εαυτός του και μόνο...                                 

   
      

Η "εναλλακτική" Πανδώρα...





      Βασιζόμενη στο μύθο της Πανδώρας, έφτιαξα το δικό μου εναλλακτικό σενάριο : Φανταστείτε ότι κεντρικός πυρήνας είναι το "κουτί", το οποίο βρίσκεται μέσα σας και περιέχει όλες τις άσχημες εκφάνσεις του χαρακτήρα σας και τα πιο αρνητικά σας συναισθήματα. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει φυσικά στη Πανδώρα, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να ανοίξει το κουτί και την υποδύεστε εσείς. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι εξίσου σημαντικοί καθώς είναι αυτοί που προκαλούν την Πανδώρα να ανοίξει το κουτί - συνάδελφοι από το εργασιακό περιβάλλον, φίλοι και κοινωνικός περίγυρος, εραστές, σύζυγοι, οικογενειακό περιβάλλον, πολλές φορές ακόμα και η ίδια η Πανδώρα... Οι αιτίες που ωθούν την Πανδώρα να ανοίξει το κουτί είναι πολλές και οι συνέπειες ακόμα περισσότερες...
      Μέσα απ' αυτό το blog θα προσπαθήσω να αναλύσω και να φέρω στο φως αυτή τη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας που τόσο καλά ξέρουμε να κρύβουμε και που πολλές φορές μας ξαφνιάζει και μας τους ίδιους όταν βγαίνει στην επιφάνεια...




       Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας δεν έρχεται μόνο μέσα από την καλλιέργεια των πλεονεκτημάτων μας αλλά και από την αναγνώριση και αποδοχή των μειονεκτημάτων μας και των πτυχών εκείνων της προσωπικότητας μας για τα οποία δεν είμαστε κ τόσο περήφανοι! Με τον τρόπο αυτό είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και τα κίνητρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόμαστε :


      " Πρέπει να κρίνουμε με επιείκεια κάθε ανθρώπινη επιπολαιότητα, αποτυχία και κακία, έχοντας κατά νου ότι μπροστά μας δεν έχουμε τίποτα άλλο από τις δικές μας επιπολαιότητες, αποτυχίες και κακίες. Γιατί δεν είναι παρά οι αδυναμίες της ανθρωπότητας στην οποία ανήκουμε και μεις και άρα τις κρύβουμε όλοι μέσα μας. Δεν πρέπει να αγανακτούμε με τους άλλους γι αυτά τους τα ελαττώματα απλώς και μόνο επειδή προς στιγμήν δεν εκδηλώνονται σε μας..."    Arthur Schopenhauer

      Δεν είναι κακό να γίνεσαι "κακός"...αντιθέτως, είναι πολύ ανθρώπινο!!!


      

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Η Πανδώρα σύμφωνα με το μύθο...




      Στην κλασική ελληνική μυθολογία, η Πανδώρα ήταν η πρώτη γυναίκα στη γη. Ο Δίας διέταξε τον Ήφαιστο να την δημιουργήσει και εκείνος υπάκουσε στις εντολές του. Έφτιαξε από χώμα και νερό μια γυναίκα όμορφη σαν τις θεές και τις έδωσε ανθρώπινη φύση. Οι θεοί την προίκισαν με άφθονα ταλέντα. Η Αφροδίτη της έδωσε την ομορφιά, οι Χάριτες τη στόλισαν με γοητεία και ο Ερμής της έδωσε τη πειθώ, τη πονηριά και τη περιέργεια... Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η Πανδώρα και πήρε αυτό το όνομα γιατί οι θεοί της χάρισαν όλα τα δώρα...
      Όταν ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τον ουρανό, ο Δίας πήρε εκδίκηση παρουσιάζοντας την Πανδώρα στον αδερφό του, τον Επιμηθέα. Μαζί της η Πανδώρα είχε ένα πανέμορφο σφραγισμένο κουτί που δεν θα έπρεπε ποτέ να ανοίξει για κανένα λόγο. Ωθούμενη όμως από την περιέργεια, που της είχε δοθεί από τους θεούς, η Πανδώρα άνοιξε το κουτί για να δει τι περιέχει. Τότε όλες οι συμφορές ξεχύθηκαν από μέσα και εξαπλώθηκαν σε όλο το κόσμο- η ζήλια, η κακία,η ψευτιά,η υποκρισία,οι αρρώστιες,ο θάνατος... Εκείνη έσπευσε τρομαγμένη να κλείσει το καπάκι αλλά όλα τα δεινά είχαν ήδη δραπετεύσει. Όλα, εκτός από ένα που απέμεινε στο κάτω μέρος, η ελπίδα...
      Η Πανδώρα ήταν βαθιά λυπημένη εξαιτίας της καταστροφής που προκάλεσε και φοβόταν την τιμωρία του Δία. Παρόλα αυτά, εκείνος δεν την τιμώρησε γιατί ήξερε ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε...
     
      Έτσι, σύμφωνα με το μύθο, η Πανδώρα θεωρήθηκε ως η απαρχή των ανθρώπινων δεινών στη γη και ως η αιτία της χαμένης μας αθανασίας...