Φιλία: η αληθινή και η άλλη...

      "Εύκολο να γνωρίσεις ανθρώπους...
       Δύσκολο να τους κάνεις φίλους...
       Σπάνιο να είναι αληθινοί...
       Αδύνατον να είναι σαν εσένα..."


      Φιλία σημαίνει να εμπιστεύεσαι και να μην προδίδεις ποτέ. Να νοιάζεσαι και να συγχωρείς όταν πρέπει. Να κατανοείς τον άλλο και να τον αποδέχεσαι. Να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να στηρίζεις...
      Μια φιλία αληθινή απαιτεί θυσίες για να είναι αμοιβαία και ουσιαστική. Θέλει υποχωρήσεις και σεβασμό και από τις δύο πλευρές. Να διαθέτεις χρόνο για τον άλλο, όπως και σε κάθε σχέση άλλωστε... Να είσαι εκεί όταν σε χρειάζεται κι ας προτιμούσες να ήσουν κάπου αλλού. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και πάντα ειλικρινής, μιας και δεν υπάρχει φιλία που να βασίζεται στο ψέμα...
      Όπως κι όλα τα πράγματα που αξίζουν, έτσι και η πραγματική φιλία θέλει το χρόνο της. Στην αρχή συνήθως δεν το συνειδητοποιείς αλλά ωριμάζει σταδιακά, εξελίσσεται σιγά σιγά και δοκιμάζεται στα δύσκολα...Αν κάποια στιγμή βρεθείς σε αδιέξοδο και δεν ξέρεις τι να κάνεις, αυτοί που θα' ναι γύρω σου θα είναι μόνο αυτοί που πραγματικά αξίζουν...
      Η φιλία μπορεί να γεννηθεί στα ξαφνικά... Μέσα από καταστάσεις καθημερινές ή ασυνήθιστες, απλές ή δύσκολες. Μπορεί να κάνεις φίλους άτομα που δεν το περίμενες ποτέ. Μπορεί όμως και να τους χάσεις κι ας μην το περίμενες κι αυτό ποτέ...
   
      Λένε ότι το σύμπαν βάζει ανθρώπους στη ζωή μας για έναν καλό λόγο και τους βγάζει για έναν ακόμη καλύτερο... Η ζωή έχει τεράστια δύναμη στο να αλλάζει την κατάσταση των ατόμων που θεωρούμε φίλους. Για το λόγο αυτό, οφείλεις να τους διαλέγεις πολύ προσεχτικά...
      Οι άνθρωποι πολλές φορές σε απογοητεύουν, σε πληγώνουν και ενίοτε σε προδιδουν... Κάποιοι απ' αυτούς αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, κάποιους άλλους πρέπει να τους διαγράψεις οριστικά... Αν πιο πολύ σε κρίνουν παρά σε συμβουλεύουν, αν πιο πολύ σε κάνουν να κλαις παρά να γελάς, τότε ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να πατήσεις το delete. Kι ας πονάει...
      Όπως και να' χει, ακόμα κι αν έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι δε σημαίνεις και τόσα πολλά για κάποιον όσο αυτός για σένα, δεν πρέπει να χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους. Στην καρδιά του καθενός από εμάς υπάρχει η ανάγκη να μας καταλάβουν και πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα αναζητά τα ίδια πράγματα με σένα...
   
      Και να θυμάσαι: Αν δεν μπορείς να έχεις έναν πιστό φίλο, να είσαι ο ίδιος φίλος του εαυτού σου! Δεν το λέω εγώ... Ο Πυθαγόρας...

Ρίσκο; Όχι ευχαριστώ!

      " Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός..."
      " Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός..."
      " Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς..."
      " Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις τον πραγματικό σου εαυτό..."
      " Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής..."
      " Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν..."
      " Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις..."
      " Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις..."
      " Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις..."


      Κι όμως, πρέπει να ρισκάρεις... Γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε...
Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε... Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά... Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του... Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία...
      Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος...
                                                                                                  (Leo Buscaglia)


      Το ρίσκο μπορεί να το αντιληφθεί κανείς με δύο μορφές : ως γοητεία και ως απειλή. Στις μέρες μας, έχει επικρατήσει πλέον η δεύτερη... Φράσεις όπως : "κάτσε εδώ, πού πας να μπλέξεις ;" , "άκου πολύ και μίλα λίγο..." , "φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά" , "σ' αγαπάω αλλά φοβάμαι μην με πληγώσεις" είναι από τις πλέον συνηθισμένες...
      Χωρίς αμφιβολία, το να αγνοείς ή να υποεκτιμάς τον κίνδυνο πίσω από το ρίσκο είναι μια τακτική που οδηγεί απευθείας στην αποτυχία. Το να ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά, να προγραμματίζεις και να οργανώνεις πρέπει να είναι ένα μέρος της διαδικασίας πριν από κάθε απόφαση. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κριτήρια και περιθώρια ασφαλείας και επιλέγει να μην αναλαμβάνει κινδύνους που ενδέχεται να τον πνίξουν...
      Τι συμβαίνει όμως όταν βλέπεις μπροστά σου μόνο τα εμπόδια...;;; Όταν πλάθεις στο μυαλό σου ένα σενάριο καταστροφολογίας, τόσο απαισιόδοξο και μαύρο, που σε κυριεύει, σε παραλύει και σε κάνει να παραιτηθείς...;;; Όταν τελικά αυτό που φοβάσαι δεν είναι τίποτα άλλο από το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας...;;;
     
      Δεν ρισκάρουμε γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε, μην πονέσουμε, μην χάσουμε, μην γελοιοποιηθούμε... Έτσι δεν πειραματιζόμαστε, δεν δημιουργούμε, δεν δενόμαστε και δεν αγαπάμε... Αν δεν είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις, μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι, να συνηθίζεις και να βολεύεσαι, χωρίς ποτέ να μάθεις πόσο μακριά είσαι ικανός να φτάσεις...
      Προφυλάσσοντας τον εαυτό μας από την απογοήτευση τον αποκλείουμε αυτόματα και από την ευχαρίστηση... Περιμένοντας για όλα την κατάλληλη στιγμή μέχρι να είμαστε βέβαιοι, καταλήγουμε να μην κάνουμε πραγματικά τίποτα πουθενά...
      Μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα ανακαλύψουμε ότι το μόνο πράγμα για το οποίο μετανιώνουμε στη ζωή είναι τα ρίσκα που δεν πήραμε ποτέ...
      Ότι για κάποια πράγματα αξίζει να πονέσεις και να υποφέρεις γιατί αξίζει να τα ζήσεις...