Ένα φιλί για καληνύχτα...

    Εγώ στα 'λεγα... Το 'βλεπες, να πεις πως δεν το είδες;;; Ήξερες πως θα έμπλεκες αλλά ήθελες να πας γυρεύοντας... Σώνει και ντε.... Κατά βάθος, πιστεύω πως σ 'αρέσει να εθίζεσαι σε καταστάσεις δίχως μέλλον. Και σε ρωτάω... Πόσα μπορεί να αντέξει μια καρδιά...;;;
 
    Η φάση είναι λίγο πολύ γνώριμη... Βλέμμα δήθεν αδιάφορο, μάτια που κάνουν πως δεν είδαν, ένα στομάχι που γίνεται κόμπος και μια ατμόσφαιρα δίχως οξυγόνο... Πίσω από κάθε "τυχαία" κίνηση να κρύβεται πάντα ένας σκοπός, λόγια μονίμως υπόγεια, κουβέντες στην "πλάκα" και μετά...;;; Μετά σιωπή, αυτή που λέει τις πιο βαριές κουβέντες... Αυτή που σε καίει και σε λιώνει...
    Μα τίποτα απ'αυτά δε σε βασανίζει τόσο όσο η αίσθηση πως δεν τον έχεις... Δε ξέρω τί φταίει... Θες η δειλία, οι αποστάσεις, οι συνθήκες που είναι αντίξοες, θες το σύμπαν όλο...;;; Ό,τι κι αν είναι, ξέρει πολύ καλά πως να σε κάνει να πονάς και να ελπίζεις...
 
    Και τί ελπίζεις δηλαδή;;; Ό,τι επιθυμείς να σε επιθυμεί... Και να'χει το θάρρος να στο δείξει... Μάλιστα...Έχεις δίκιο, ζητάς πολλά... Μα για φαντάσου...Απλά κλείσε τα μάτια και φαντάσου...
    Τί θα έκανες αν αυτό που ευχόσουν ξαφνικά το πάθαινες...;;; Έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν και η πιο μικρή στιγμή μαζί του... ;;; Δεν τον ξέρεις καλά κι αυτό σε συναρπάζει, μα αν τελικά τον μάθαινες, θα ένιωθες το ίδιο...;;; Εδώ ούτε τον εαυτό σου δε ξέρεις καλό μου... Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και πολλές φορές εις βάρος μας...
    Τελικά, είσαι στ' αλήθεια ερωτευμένη ή απλά σ αρέσει η ιδέα τού να είσαι ερωτευμένη μαζί του..;;; Θες πραγματικά να είστε μαζί ή μήπως το μόνο που ζητάς είναι να νιώθεις πως σε αγαπούν...;;;
 
    Σου βάζω δύσκολα...Ξέρω, στο τέλος πάλι τίποτα δε θα κάνεις...  Θα πείσεις τον εαυτό σου και αυτό αρκεί... Δε θα τον σκέφτεσαι, δε θα τον βλέπεις, δεν θα υπάρχει... Τον βάζεις στο συρτάρι με τα απωθημένα, το κλειδώνεις δυο φορές και πολύ ασχολήθηκες...
    Κι εκεί που έχεις αποφασίσει πως δεν αξίζει καν, ένα μέρος του μυαλού σου συνεχίζει να απορεί πως θα 'ταν να σου δίνει ένα φιλί για καληνύχτα...
 
    Και πάμε πάλι απ' την αρχή... Μη γκρινιάζεις...Εγώ στα'λεγα...
 

Αυτό που δεν είπες...

         Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν κατά βάθος το πρόβλημα στις μέρες μας είναι πως αντί να χανόμαστε σε αγκαλιές, χανόμαστε σε σκέψεις... Σκέψεις πολλές και επίμονες, σ αυτά τα υπέροχα βράδια, κάπου εκεί κατά τις 02:00, όπου εσύ και το ταβάνι ξεκινάτε τον διάλογο... Εσύ ρωτάς και το ταβάνι απαντά με τον χειρότερο τρόπο...Βασικά αυτό που θες είναι να κοιμηθείς αλλά το μυαλό σου δε σ αφήνει...
     
         Άραγε πόσα ξενύχτια έχουμε κάνει "μαζί" με τον άλλον, χωρίς καν να το ξέρει...; Πόσες φορές αφήσαμε το μυαλό μας ελεύθερο και πάλι πήγε εκεί που δεν έπρεπε...; Πόσες φορές δεν είπαμε αυτό που στ' αλήθεια θέλαμε γιατί απλά φοβηθήκαμε την απάντηση...;
             
         Πες μου γιατί το "Πόσο σε θέλω" το λέει πια μόνο ο Μαχαιρίτσας... Γεμίσαμε από απωθημένα, από ανθρώπους που φοβούνται να δεθούν, φοβούνται να πληγωθούν, φοβούνται να αισθανθούν... Αλλά όταν έχεις συνηθίσει στο "τίποτα", λογικό δεν είναι να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις ούτε το "κάτι"...;;;

       Δεν ξέρω αν οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι ή αν μείναν έτσι γιατί εμείς δεν τολμήσαμε να γίνουν κάπως αλλιώς... Αλλά χωρίς λίγη τρέλα, τί μένει...;

Κάτω από τη μάσκα που φοράς...

                                                                            ...πόσες ακόμα κρύβεις...;;;

  " Όπως ξέρουμε, όλοι μας φοράμε μάσκες και έρχεται κάποια στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους κι ένα κομμάτι από το πετσί μας "   
   
     Ποιος είπε ότι πρέπει να' ναι απόκριες για να φορέσεις μάσκα; Κάποιοι από εμάς εξακολουθούν να τις φοράνε όλο το χρόνο... Τις κουβαλάνε μαζί τους, πάντα και παντού και οι περισσότεροι δεν τις αποχωρίζονται ποτέ...
     Ευτυχώς στο εμπόριο υπάρχουν μάσκες για όλα τα γούστα και όλες τις ανάγκες... Μπορείς να φορέσεις τη μάσκα του "καλού παιδιού" ή αυτήν που σε κάνει να φαίνεσαι ότι νοιάζεσαι πολύ για τους άλλους... Υπάρχει ακόμη η μάσκα του δήθεν ερωτευμένου, του αθεράπευτα ευαίσθητου, του φοβερά ψαγμένου αλλά και αυτή του δήθεν φίλου δεν είναι άσχημη... Κι αν τυχόν βαρεθείς να δείχνεις το ίδιο πρόσωπο κάθε φορά, μπορείς να πάρεις τρεις-τέσσερις να' χεις να αλλάζεις... Αμέ!!!
     Στις μέρες μας κανονικά θα έπρεπε αντί να ρωτάς " τι θα φορέσεις;" να ρωτάς "τι θα ντυθείς;"
     Οι επιλογές είναι άπειρες. Μπορείς να ντυθείς κατά προτίμηση :

• Γκόμενος/α
• Χαλαρός και άνετος
• Πολλά βαρύς
• Μυστηριώδης και αινιγματικός
• Τρυφερός και συμπονετικός
• Φίλος-κολλητός
• Ο έχω-για-όλους-μια-καλή-κουβέντα-να-πω

Ή μπορείς απλώς να ρίξεις μια μοναδική, ανεπανάληπτη και αξιολάτρευτη προσωπικότητα στους ώμους...

     Επιτρέπονται δε και οι συνδυασμοί ( το γνωστό mix & match που λένε). Από τα best sellers μας : Ωραίος και μοιραίος ως βασικό, με έναν αέρα γοητείας, επικής προϊστορίας, ένα touch κουλτούρας, ένα ψήγμα αλητείας και άφθονες δόσεις χιούμορ γιατί είσαι πολύυυ άνετος... Εννοείται...

     Μια "μάσκα" έρχεται να καλύψει τις πτυχές του χαρακτήρα μας που δεν θέλουμε να δείξουμε στους άλλους, από ανασφάλεια, φόβο ή ντροπή. Μας κάνει να φαινόμαστε καλύτεροι και πιο ενδιαφέροντες και μας βοηθά να ξεγελάσουμε και να παραπλανήσουμε τους άλλους. Όπως και να' χει, κρύβει την αλήθεια για το τι πραγματικά είμαστε...

     Το ερώτημα είναι: γιατί κάποιοι θέλουν τόσο απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό που είναι;;; Και γιατί τους τρομάζει τόσο η ιδέα του να είναι απλώς ο εαυτός τους;;;

     Φοβούνται να αποκαλύψουν τις αδυναμίες τους για να μην πληγωθούν; Νομίζουν ότι θα φάνε πόρτα από τους άλλους; Πιστεύουν ότι δε θα πετύχουν τον στόχο τους αν δεν υποκριθούν έναν ψεύτικο εαυτό; Αρέσκονται να παίζουν με τις αντιδράσεις (και την υπομονή...) των άλλων ή μήπως τελικά απλώς είναι τόσο σκατοχαρακτήρες που θα'πρεπε να θεωρείται παράνομο;;;

     Κάπου διάβασα ότι η κοινωνία είναι ένας χορός μεταμφιεσμένων όπου όλοι κρύβουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα και ταυτόχρονα τον αποκαλύπτουν κρυπτόμενοι... Κι αυτό γιατί συνήθως αυτά που προδίδονται από μόνα τους είναι πολύ περισσότερα από αυτά που προσπαθούμε να κρύψουμε... Κι όταν έρθει τελικά η ώρα που οι μάσκες πέφτουν, εκεί είναι που ξεκινά το πραγματικό καρναβάλι!!!

     Πραγματικά δε μπορώ να περιγράψω το πόσο βαρέθηκα τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, προσπαθώντας να παραμυθιάσουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους... Στην τελική, ποιος είσαι και πού πας; Παρ'το απόφαση ότι είσαι αυτός που είσαι και μάλλον πας γυρεύοντας...

     Ένα είναι σίγουρο: Αν όσοι "παίζουν ρόλους" γνώριζαν το πόσο ατάλαντοι είναι, ο κόσμος θα είχε πολύ λιγότερες τραγικές φιγούρες για να διασκεδάζει! Κάτι είναι κι αυτό...