Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Μια φάση "ό,τι να ναι"...


   Μια φάση "ό,τι να ναι"...
   Δε θα μπορούσα να δώσω πιο αντιπροσωπευτικό τίτλο στο κείμενό μου για να περιγράψω καλύτερα την εποχή που διανύουμε...
   Και για όσους δεν υποψιάζονται τι θέλει να πει ο ποιητής, να εξηγηθώ αμέσως...

   Έτος 2012. Στοπ. Μια φάση "ό,τι κάτσει". Ο χρυσός και απαράβατος κανόνας που κολλάει σε όλες τις καταστάσεις, ο απόλυτος οδηγός επιβίωσης σε όλες τις συνθήκες είναι ο εξής: "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κ..λος μας" !!! (συγγνώμη ξέχασα, δεν βρίζω)
   Οι σχέσεις στις μέρες μας είναι κάπως... πώς να το πω σε απλά ελληνικά... complicated (να'ναι καλά το facebook, μάθαμε και καμιά λέξη). Στους φίλους μας λέμε πως μισούμε φριχτά την υποκρισία, το ψέμα, τη διπροσωπία, την αχαριστία... Όταν φυσικά δεν γίνονται από εμάς... Θεωρούμε ότι για να κρατήσει ένας δεσμός, ο ένας τουλάχιστον θα πρέπει να είναι πιστός... Κατά προτίμηση, ο άλλος...
   Τα συναισθήματα είναι πάντα μα πάντα πολύ μπλεγμένα... (όταν βέβαια υπάρχουν)... Από φόβο μη μας πληγώσουν, μη μας προδώσουν, μη μας εξαπατήσουν, εξαπατάμε πρώτοι εμάς. Για αρχή τους άλλους και μετά τον εαυτό μας...
   Η έννοια του φλερτ επαναπροσδιορίζεται γι αυτό κοίτα μη χάσεις επεισόδια... Δεν το κάνουμε πλέον γιατί μας αρέσει ο τύπος/η γκόμενα απέναντι ή για να διασκεδάσουμε λιγάκι μπας και περάσει η ώρα αλλά γιατί θέλουμε με κάποιον τρόπο να αυτοεπιβεβαιωθούμε... Μια ματιά από δω, ένα βλέμμα από τον παραπέρα, ένα υφάκι μας μπλαζέ γιατί έτσι! και να πως φτιάχνεται σιγά σιγά ο δρόμος προς τη χαμένη αυτοπεποίθηση. Όλα αυτά φυσικά από απόσταση ασφαλείας 10 μέτρων και λίγα λέω , άλλωστε φήμες λένε πως βρέχει κάτι χυλόπιτες τελευταία οπότε άσε καλύτερα... Άντε, το πολύ πολύ να ρίξεις τον εγωισμό σου (ω ναι!) και να αρκεστείς σε ένα "συγγνώμη ήταν τυχαίο" σκούντηγμα.... στο facebook... φυσικά...
   Μεγαλώσαμε ξαφνικά... Δεν είμαστε πια μικροί γιατί δεν μας αρέσουν τα παραμύθια... Η αλήθεια είναι όμως ότι εξακολουθούμε να λέμε και να ακούμε πολλά, αλλά όχι από τη μαμά για καληνύχτα... Δεν είμαστε πια μικροί γιατί δεν μας αρέσει να παίζουμε με παιχνίδια... Τώρα πια, παίζουμε μόνο με ανθρώπους...
   Σε όλα τα θέματα υπάρχει συνήθως μία λύση, η εύκολη... Η δοκιμασμένη, η λιγότερο επικίνδυνη. Αυτή για την οποία ρισκάρεις τα λιγότερα, αυτή που σε κατευθύνει να επιλέξεις ο φόβος της απόρριψης, της αποτυχίας, του ξεβολέματος...
   Ψάχνουμε με άγχος και αγωνία να βρούμε κάτι.... τι αλήθεια;;; Κάτι συγκεκριμένο ή οτιδήποτε; Κάποιον να αγαπήσουμε ή κάποιον να μας αγαπά; Το άλλο μας μισό ή τον ίδιο μας τον εαυτό...;;;
   Υπάρχει άραγε τρόπος να βρεις αυτό που θες αν δεν ξέρεις καν τι είναι αυτό που ξάχνεις ;;;

   Καλά τώρα ,δε βαριέσαι... Κουράστηκα με αυτές τις φιλοσοφικές αηδίες... Άλλο με καίει εμένα τώρα, σοβαρότερο... Αυτό το παπούτσι με τι τσαντάκι πάει...;;;