Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν κατά βάθος το πρόβλημα στις μέρες μας είναι πως αντί να χανόμαστε σε αγκαλιές, χανόμαστε σε σκέψεις... Σκέψεις πολλές και επίμονες, σ αυτά τα υπέροχα βράδια, κάπου εκεί κατά τις 02:00, όπου εσύ και το ταβάνι ξεκινάτε τον διάλογο... Εσύ ρωτάς και το ταβάνι απαντά με τον χειρότερο τρόπο...Βασικά αυτό που θες είναι να κοιμηθείς αλλά το μυαλό σου δε σ αφήνει...
Άραγε πόσα ξενύχτια έχουμε κάνει "μαζί" με τον άλλον, χωρίς καν να το ξέρει...; Πόσες φορές αφήσαμε το μυαλό μας ελεύθερο και πάλι πήγε εκεί που δεν έπρεπε...; Πόσες φορές δεν είπαμε αυτό που στ' αλήθεια θέλαμε γιατί απλά φοβηθήκαμε την απάντηση...;
Πες μου γιατί το "Πόσο σε θέλω" το λέει πια μόνο ο Μαχαιρίτσας... Γεμίσαμε από απωθημένα, από ανθρώπους που φοβούνται να δεθούν, φοβούνται να πληγωθούν, φοβούνται να αισθανθούν... Αλλά όταν έχεις συνηθίσει στο "τίποτα", λογικό δεν είναι να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις ούτε το "κάτι"...;;;
Δεν ξέρω αν οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι ή αν μείναν έτσι γιατί εμείς δεν τολμήσαμε να γίνουν κάπως αλλιώς... Αλλά χωρίς λίγη τρέλα, τί μένει...;
