Ρίσκο; Όχι ευχαριστώ!

      " Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός..."
      " Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός..."
      " Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς..."
      " Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις τον πραγματικό σου εαυτό..."
      " Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής..."
      " Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν..."
      " Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις..."
      " Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις..."
      " Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις..."


      Κι όμως, πρέπει να ρισκάρεις... Γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε...
Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε... Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά... Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του... Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία...
      Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος...
                                                                                                  (Leo Buscaglia)


      Το ρίσκο μπορεί να το αντιληφθεί κανείς με δύο μορφές : ως γοητεία και ως απειλή. Στις μέρες μας, έχει επικρατήσει πλέον η δεύτερη... Φράσεις όπως : "κάτσε εδώ, πού πας να μπλέξεις ;" , "άκου πολύ και μίλα λίγο..." , "φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά" , "σ' αγαπάω αλλά φοβάμαι μην με πληγώσεις" είναι από τις πλέον συνηθισμένες...
      Χωρίς αμφιβολία, το να αγνοείς ή να υποεκτιμάς τον κίνδυνο πίσω από το ρίσκο είναι μια τακτική που οδηγεί απευθείας στην αποτυχία. Το να ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά, να προγραμματίζεις και να οργανώνεις πρέπει να είναι ένα μέρος της διαδικασίας πριν από κάθε απόφαση. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του κριτήρια και περιθώρια ασφαλείας και επιλέγει να μην αναλαμβάνει κινδύνους που ενδέχεται να τον πνίξουν...
      Τι συμβαίνει όμως όταν βλέπεις μπροστά σου μόνο τα εμπόδια...;;; Όταν πλάθεις στο μυαλό σου ένα σενάριο καταστροφολογίας, τόσο απαισιόδοξο και μαύρο, που σε κυριεύει, σε παραλύει και σε κάνει να παραιτηθείς...;;; Όταν τελικά αυτό που φοβάσαι δεν είναι τίποτα άλλο από το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας...;;;
     
      Δεν ρισκάρουμε γιατί φοβόμαστε μην πληγωθούμε, μην πονέσουμε, μην χάσουμε, μην γελοιοποιηθούμε... Έτσι δεν πειραματιζόμαστε, δεν δημιουργούμε, δεν δενόμαστε και δεν αγαπάμε... Αν δεν είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις, μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι, να συνηθίζεις και να βολεύεσαι, χωρίς ποτέ να μάθεις πόσο μακριά είσαι ικανός να φτάσεις...
      Προφυλάσσοντας τον εαυτό μας από την απογοήτευση τον αποκλείουμε αυτόματα και από την ευχαρίστηση... Περιμένοντας για όλα την κατάλληλη στιγμή μέχρι να είμαστε βέβαιοι, καταλήγουμε να μην κάνουμε πραγματικά τίποτα πουθενά...
      Μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα ανακαλύψουμε ότι το μόνο πράγμα για το οποίο μετανιώνουμε στη ζωή είναι τα ρίσκα που δεν πήραμε ποτέ...
      Ότι για κάποια πράγματα αξίζει να πονέσεις και να υποφέρεις γιατί αξίζει να τα ζήσεις...